Op ongeveer 8859 kilometer van Antwerpen ligt San Juan de Oriente, een klein dorp aan de rand van de jungle in het noordwesten van Nicaragua. Hier worden potten gebakken onder de zon;  kerkliederen luidkeels meegezongen op zondagnamiddag. Hier droogde een vulkaankrater ooit uit tot een zoetwatermeer. Je hoort er de apen brullen op de achtergrond.

​

In deze middle of nowhere woont een goedhartige gemeenschap die zich laat omgeven door tal van faciliteiten waar iedere toerist naar zoekt: Zon, rust, souvenirs, fauna en flora.  

​

San Juan de Oriente is net als veel andere dorpen in Nicaragua arm. Door een gebrek aan economische middelen worden onvoldoende kansen gecreëerd. Te veel ouders kunnen het schoolgeld van hun kinderen niet betalen. Te veel leerkrachten zoeken naar oplossingen voor het materialentekort op school. Te veel ambachtslieden verkopen hun keramiek uit noodzaak goedkoop door aan opkopers uit toeristische steden. 

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

Als ik zonder angst durfde te dromen, dan zag ik een toeristengastenhuis in San Juan de Oriente, genaamd La Casa de Leo. Het zou een plek zijn waar toeristen en locals aperitieven op een terras met uitzicht op de Laguna de Apoyo en waar het prachtige artisanale aardewerk eindelijk kan worden gezien, bewonderd en verkocht aan eerlijke prijzen. Elk jaar zou een deel van de winst gaan naar de bescherming en het behoud van fauna en flora en de aankoop van lesmateriaal voor 2 lokale lagere scholen. We zouden bomen kunnen aanplanten in de jungle en zo bijdragen aan het behoud van de lokale natuur.

​

Ik denk dat we dit wel kunnen.

Heel misschien ...

Wie weet.

​

Veel liefs

​

Eline